धूंद वादळाची, एक रात्र पावसाची

आजकाल इंटरनेट वर बर्‍याच मराठी प्रणय कथा वाचायला मिळत आहेत. मी बरेचदा त्या वाचतो तेंव्हा असे लक्षात येते कि बर्‍याचशा कथा अवास्तव पुरुषी कल्पना करून रंगवलेल्या आहेत. भारतीय स्त्रियांची मानसिकता विचारात घेतली तर नव्व्यान्नव टक्क्याहून अधिक कथा वास्तवापासून खूप लांब आहेत असे लगेच लक्षात येते. खरतर मी स्वत: असे खूप अनुभव घेतले आहेत पण लिहायचा कंटाळा येत असल्याने कधी नेट वर लिहिले नाही. पण ह्या सार्‍या कथा वाचून वास्तव अनुभव काय असतो हे एकदा लिहावेच असे ठरविले. जाता जाता अजून एक. ह्या कथानातील घटना जरी खऱ्या असल्या तरी व्यक्तींची तसेच ठिकाणांची नावे मात्र खरी असतीलच असे नाही.

तर मी सध्या पुण्यात राहतो. वय ३७ वर्षे. गव्हाळ वर्ण. वजन सर्व साधारण. उंची पाच फुट नऊ इंच. मजबूत शरीर यष्टी. मराठी पोरींना आवडेल असे व्यक्तिमत्व मला सुदैवाने लाभले आहे. ही गोष्ट साधारणपणे सात आठ वर्षापूर्वीची असेल. माझा मित्र रमेश नुकताच अमेरिकेहून पुण्यास परत आला होता. त्याची बायको मैथिली. एका गर्भश्रीमंत व्यापार्‍याची ती मुलगी. दुधा तुपात वाढलेली. जवळपास माझ्याच वयाची. रंगाने उजळ, गोबरे गाल, बाहुलीसारखे बोलके व मोठे डोळे आणि केस काळे लांब सडक. स्निग्ध गोरी त्वचा. एकदम भरलेली जवान पोरगी. रसरशीत स्तन आणि भरगच्च असे नितंब. कुणीही पुरुषाने पाहीले तर त्याला लावायची इच्छा होईल अशीच ती होती. खरतर माझी व रमेशची ती क्लासमेटच. कॉलेजांत असताना आम्ही दोघेपण तिच्यावर लाईन मारायचो. पण शेवटी ह्यालाच ती मिळाली. पण तरीही तिच्या मनात माझ्याविषयी कुठेतरी शारीरिक आकर्षण असावे अशी मला सुरवातीपासूनच दाट शंका होती. त्याला कारणही तसे होते. कारण कोलेजात असताना जेंव्हा रमेश आसपास नसेल तेंव्हा ती माझ्या खूप जवळ जवळ करायची. एकदोन वेळा तर काही निमित्त काढून आपले उन्नत उरोज तिने माझ्या दंडाला टेकविले होते. पण ह्या पोरींचे काही सांगता येत नसते. नकळत पण त्यांच्याकडून अशा गोष्टी होतात. त्यांच्या मनात काही नसायचे आणि उगाच आपणच सगळ्या कल्पना करतो असे मला वाटायचे. त्यामुळे मी ही कधी पुढची पावले स्वत:हून टाकली नाहीत.