शेताचा माल – भाग 1

संध्याकाळ झाली तशी शेतातली खुरपणी आटपून मी घराकडे निघाली. घर म्हणजे शेतातच एका टोकाला असलेलं ४ खोल्यांचं कौलारू झोपडी. जवळ जाऊन पाहीलं तर बाजेवर मालक बसलेले दिसले. म्हातारी दारात बसून गप्पा हाकत आहे. मी लवकर आत गेली. कपडे नीट केले आणि चहा ठेवला. बाहेर येऊन सांगीतलं, “धनी तालुक्याला गेले आहे. रात्रीपर्यंत येतील.” मालक – “हरकत नाही. मी सहज चक्कर मारली. हे पैसे या महिन्याचे.” मी घ्यायला पुढे होणारच तर म्हातारी पटकन उठली आणि पैसे घेतले. एरवी पाणी पण हातात नेऊन द्याव लागते. असो! मी चहा दिला. मालक आणि म्हातारी बोलत बसले. मी आत स्वयंपाक करू लागली. म्हातारीची नेहमीची कॅसेट घासायला सुरुवात झाली. “माझा नवरा सोकारी लागला तवा ३२ एकर शेती हूती. वाटण्यात होऊन आता तुम्हाला ८ एकर आली. तुमचे उपकार म्हणून या घरात आणि शिवारात जागा आहे. नायतर कोण विचारते बापा आजकाल? नवरा गेला तवा माया वामनला तुम्ही सोकारी केलं. अडीअडचणीला मदत करता. सुखी राहा बापा. आता फक्त नातवाचं तोंड बघायचं आहे. तर मी डोळे मिटायला मोकळी.” मालक – “होईल होईल सम्द ठिक होईल. नातवाचं लगीन पाहून जासाल तुम्ही. चला येतो मी.” गाडीचा आवाज आला तशी मी कप घ्यायला गेली. तेवढ्या वेळात मला टोमणे मारुन झाले. “मालक म्हंते नातवाचं लगीन पाहून जा. इथं पाळना हलना झालाय. काळजीनं माझा वामन अर्धा झाला. कसल्या दवाखान्यात जाते अन् कायच्या गोळ्या घेते. काय मालूम.”..

काळजी तर मला पण होती. इज्जतीची. बाळंतीण झाली नाही तर नातेवाईक अन् गाववाले मलाच बोलतील. लग्न होऊन ४ वर्षे झाली तरी काही नाही. माझ्या नवर्‍याला काळजी माझी. म्हणून गपचूप तालुक्याला जाऊन आम्ही एकदा सर्व चाचण्या केल्या. तेव्हा कळालं कि माझ्यात काही खोट नाही तर यांच्यात कमी आहे. तरी नवर्‍याच्या मानापायी मीच लोकांसाठी वाईट आहे. नवरा सोबत आहे म्हणून सहन करते. पण आता दवापाणी घेऊन वर्ष झालं आहे. कित्येक वेळा रात्री जोरजोरात आवाज होतो. दोन तीन वेळा करुन होते. रात्रभर डोळा लागत नाही पण हा प्रश्न काही सुटना. काळजीपोटी नवरा दारु पिऊन येतो. काय करू असं झालं आहे. काहीच सुचेना. पोटात फक्त एक मुल दे देवा! रात्री उशिरा हे घरी परतले. नशेतच होते. म्हातारीला मी अंगणात बाज टाकून दिली. दार आतून लावलं. जेवण तर करणार नाही हे माहीत आहे. मी बाजेवर त्यांना खेटून झोपली. दारुचा उग्र वास येतो आहे. काही वेळाने नेहमीची हालचाल सुरू झाली.

मला अर्धीनागडी केली. स्वतः नागडे होऊन अंगावर आले. कचाकचा माझं अंग चावू लागले, चोखू लागले. मी हवी तशी साथ देत आहे. पण आतून माझ्या भावना मेल्या आहे. कधीच्या. माझे पाय फाकवून हात फोद्यावर (पुच्चीवर) नेला. मी कोरडीच आहे. तेव्हा हातावर थुका घेऊन तिला ओली केली. बूल्ला ठेऊन दणके देऊ लागले. मला त्रास झाला पण १० मिनीटात खेळ संपला. “तुला मुलगा मी देणारच. तुला जास्त कोणी काही बोलणार नाही.” वर्षभर हेच ऐकत झोपली आहे. पण यांना डॉक्टर फसवत आहे हे कळलेलं नाही. मला मुल कुठून देणार? कपडे नीट करुन मी झोपायचा प्रयत्न करत आहे. पण झोप येणार नाही मला. जुन्या आठवणी डोक्यात घर करून राहतात. वेळीअवेळी बाहेर येतात. मी कांता. वय वर्षे २६. माझ्या घरात मी मोठी. माझ्या पाठी २ बहिणी व एक भाऊ. २० ची झाली तरी शिकतच होती. आईबाबांना लग्नाची घाई झाली कारण अजून २ मुली बाकी होत्या. नको असताना शिक्षण सोडावं लागलं. आलं ते पहिलं स्थळ बघून माझे हात पिवळे केले. मी दिसायला गोरीपान, अंगात भरलेली. नातलग बायका म्हणायच्या कि जिथे जाशील तिथे सुखानं नांदशील. त्यांचीच नजर लागली असेल कदाचित. मी तशी वामन बरोबर सुखी होती. ते १२ वी शिकले. मालकाचे घरगडी आणि तालुक्याला येणजाणं करत. पण लग्नानंतर वर्षातच मामंजी वारले. ते सोकारी होती. तेव्हा नवा सोकारी ठेवण्यापेक्षा वामनलाच सोकारी बनवले. आम्ही दोघं काम करायचो. घरकामपण करो. पाटीलमालक नीट पगार देतो. पण जेव्हा पासून हे वांझोटेचं सोंग करावं लागतंय तेव्हा पासून संसारातून मन गेलं. बहिणींचे लग्न झाले. एकीला मुल झालं पण साधं तोंड बघता आलं नाही…..

[email protected]